Ik zag haar al een lange tijd niet. Maar nu krijg ik het volgende berichtje:
“Hé Lieke, sinds kort ben ik van sport veranderd. Maar nu heb ik steeds, een aantal uren na het sporten, last van mijn been/knie (lijkt voor mij de plek waar mijn been gebroken is geweest en ook de omgeving daaromheen). De plek wordt dan warm en geeft een stekende pijn, deze pijn neemt dan binnen een 1 week weer af.”
Ik denk direct: wat vertelt haar lichaam haar. Want je lichaam is een boodschapper. “Zou ik hiervoor bij jou terecht kunnen?” is wat ze vraagt. Een afspraak is snel gemaakt.
Haar lichaam geeft signalen af
Ze is een jonge vrouw met 2 jonge kids. En de laatste keer dat ik haar zag was ze bij mij met een fractuur van haar enkel en onderbeen. Om het herstel van haar enkel en onderbeen te bevorderen is ze na het afronden van ons behandeltraject gaan zwemmen. Een mooie manier om het lijf sterker te maken zonder te veel belasting op de gewrichten aan te laten komen. Bewegingsuitslagen kunnen in het water ruimer en met veel meer gemak worden uitgevoerd. Het water draagt je lichaam.
Toch werd dit saai voor haar. Ze besloot op onderzoek uit te gaan en vond een nieuwe sport: bootcampen. Ze houdt er van. Ik zie het in haar ogen. Ze stralen. Dat zwemmen is passé en geweest. Maar nu lijkt haar been na 3x bootcampen roet in het eten te gooien. Ik vraag nog of ze er tijdens het sporten last van heeft. En ze zegt “Nee, alleen erna. En ook nu voelt ze ook helemaal niets.”
Welke signalen?
We gaan op onderzoek uit. Ik vraag haar rustig te gaan zitten in de stoel. We brengen de aandacht naar de plek waar ze voelt dat het na het bootcampen warm wordt en een stekend gevoel geeft. Ik probeer zelf het woord pijn zo min mogelijk te gebruiken, Waarom ik dat doe lees je in deze eerdere blog. Ik geef haar een korte toelichting waarom ik haar vraag om ook andere taal aan te boren als het gaat om het omschrijven van haar klacht.
Omschrijven wat je voelt
Ze sluit haar ogen, “eigenlijk is het niets voor mij dit, met mijn ogen dicht zitten”. Ik vertel haar dat dat ook helemaal niet hoeft, ook je ogen op een punt voor je laten rusten kan je naar binnen doen keren. Daar hoeven je ogen niet voor gesloten te worden. Ze laat ze rusten en ik vraag haar te omschrijven wat ze voelt. Ze gaf in het voorgesprek aan nu niets te voelen, maar het blijkt toch anders te zijn. Ze komt er op terug.
“Ik voel toch wel wat, huh, dat is wel raar. Net voelde ik nog niets”. Het verrast me niet, en ik vraag haar te omschrijven wat ze voelt. Wat ze waarneemt. Het is toch warm, zeurderig van binnen. Het klopt een beetje en heeft de grote van een hand. Ze vindt het eigenlijk maar niets dat ze nu wel wat voelt, terwijl ze zojuist niks merkte. “Heb ik de pijn dan nu zelf opgeroepen?”, vraagt ze. Ik leg haar uit dat waarschijnlijk de gevoeligheid er al wel zat, de hele tijd al.
Pijn negeren is signalen negeren
Mijn vervolgvraag maakt dat ze tranen in haar ogen krijgt. Ik vraag haar of ze ooit pijn heeft moeten negeren omdat het niet uitkwam of dat het er even niet kon zijn. Ze neemt me mee in haar verhaal naar haar vorige werkplek, waar ze op een groep met jongeren werkte met gedragsstoornissen en dat ze ook soms agressief konden zijn. Ik herinner me opeens een voorval een aantal jaren terug waarbij ze aan haar haren getrokken is en daarna met nekklachten bij mij kwam.
Ze vertelt me dat haar destijds geleerd is om niet aan de jongeren te laten merken dat als ze haar pijn deden, dat het ook daadwerkelijk zeer deed. Omdat het zou bevestigen dat hun gedrag resultaat had. Ze vertelt me dat er op haar vorige werkplek wekelijks voorvallen plaats vonden waarbij ze de pijn verbeet.
Als je lichaam denkt dat pijn verbijten de bedoeling is
Deze werkplek heeft grote impact op haar lichaam gehad en op het signaleren van sensaties. En kan er nu voor zorgen dat haar lijf nog steeds denkt dat pijn verbijten de bedoeling is. Weet dat zij dit zelf niet bewust doet. Dat het gebeurt voordat ze er erg in heeft. Voorheen was dit namelijk een mechanisme wat haar hielp om niet nog meer klappen te krijgen of de gevolgen van de aanval niet groter te maken. Maar nu mag dit mechanisme veranderen. En daarvoor is ze bij mij.
In alle rust werken we aan de verbinding met haar lichaam
Hoe langer ze met haar aandacht bij het gevoelige gebied blijft, hoe rustiger het gaat aanvoelen. Dat verrast haar ook. We vervolgen de behandeling in alle rust. Er zijn kwartjes gevallen. De volgende keer vertelt ze me dat haar been veel beter voelt. Dat ze er meer aandacht voor heeft en daardoor er ook beter naar kan handelen.
De waarde van signalen die worden afgegeven
Samen onderzoeken we nog wat verder en er zullen zeker nog een aantal behandelingen volgen. Maar het eerste resultaat is bereikt, waar de gevoeligheid en de pijn eerst angst met zich meebracht, ziet ze nu de waarde in van de signalen die er worden afgegeven. Want deze signalen zeggen haar wat ze beter wel of juist niet kan doen….”Toch bijzonder hoe je lichaam eigenlijk als boodschapper werkt” zegt ze.
En ik weet dat we nog veel zullen bereiken als ze dit na 1 sessie al met me deelt.
Wil jij ook meer inzicht in je klachten? Neem dan contact met mij op. Benieuwd naar mijn andere blogs? Kijk dan hier.
Geef een reactie